Arnhemse Boys MO11-1 - OSC MO11-1
15 oktober 2016, 8.30-9.30
Het is zo vroeg dat de vogels nog slapen, de lucht is donkergrijs, er vallen druppels en stadion De Schuytgraaf in Arnhem is voor sommige tomtoms onvindbaar. Maar verder is het een perfecte voetbalochtend. We mogen tegen de Arnhemse Boys-Girls, die bovenaan staan in de competitie.
Voordat de wedstrijd begint, zegt de scheidsrechter tegen de meiden en de coaches dat hij niet zo snel voor iets fluit en veel toestaat. Nou weten sommigen van ons waartoe de meiden van de Arnhemse boys in staat zijn en we houden ons hart vast – wat achteraf gelukkig onterecht blijkt want het gaat een redelijk sportieve wedstrijd worden, een enkel incidentje daargelaten - waar dus niet voor gefloten wordt, want onze scheids gebruikt die fluit inderdaad niet graag.
Het gaat gelijk op de eerste helft, en na 10 minuten komen we op voorsprong. Een tikbal van Mare rolt aarzelend langs de keeper. Niet lang daarna komt de tegenaanval, 1-1. Juna, Maren en Lieve staan goed en enthousiast te verdedigen, daarbij geholpen door middenvelders Annabelle en Tess. Ze verdedigen allemaal een-op-een hun mannetje (een Arnhemse boy-meisje) en zo maken ze het de Arnhemse aanval knap lastig. Een snelle blonde Arnhemse aanvalster doet verwoede pogingen om Juna van zich af te schudden maar dat blijkt onbegonnen werk. Een mooie slalom naar voren van Mandy en het daarop volgende schot zijn zeker een doelpunt waard, maar helaas gaat de bal net voorlangs. Even later schiet de tegenpartij wel raak, hoog in de hoek waardoor keeper Jolie er niet bijkan.
In de tweede helft regent het niet meer en hebben we een andere keeper (Lieve). De bal is meer op onze helft en de spelers dus ook. Na wat gehannes rolt de 3-1 erin en even later de 4-1. Onze verdediging doet wel degelijk haar best, maar ieder foutje wordt door de tegenpartij genadeloos afgestraft. Voorin breken Mandy, Mare en Lisa nog een paar keer uit, maar de bal wil er niet in, behalve wanneer Mare een schot van afstand er in een keer inpegelt: 4-2. De hoop op toch nog een gelijkspel wordt enkele minuten later om zeep geholpen: 5-2. En dan pakt onze scheids zijn weinig gebruikte fluit en fluit af.
Zijn onze meiden, die meestal winnen, teleurgesteld, gefrusteerd, boos? Integendeel. Er is goed gewerkt en het was gewoon leuk. Dus iedereen is opgewekt en de sfeer in de kleedkamer is prima. Tsja, profvoetballers: zo kan het dus ook. Bovendien: De trainster is tevreden want het nieuwe systeem (?!) werkt volgens haar vrij goed.
Op naar de volgende 5-2, de volgende natuurlijk weer voor ons…